Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

Μινόρε




Σχημάτιζαν ένα ποτάμι
μέχρι την ουζερί του Στράτου
τα νερά.
Σταμάτησε μαζί τους.
Πέταξε το τσιγάρο στη Μητροπόλεως.
Λες έβρεχε μαζί μια ευγένεια
και αλλιώς δεν ήθελε να μπει.
Έπαιζε ένα μινόρε ο Ζαμπέτας
και έκλαιγαν τα ηχεία
μέχρι την τζαμόπορτα.
Θες το μπουζούκι, η βροχή 
ή μήπως οι καμπάνες της Φανερωμένης
που χτυπούσαν αργά την ώρα...
θολούρα.
Κάθισε.
Σκούπισε τα γυαλιά του. Τίποτα.
Ήταν αγέννητος όταν γράφτηκε
μα ένοιωθε αιώνες
να τον τρυπούνε αμανέ μες στο μυαλό.
Άραγε βιολέτα, γαρύφαλλο και καπνό
μύριζαν οι αιωνιότητες όλες;
Μόνο μια τζούρα πήρε από αυτές
κι ύστερα αναστεναγμός.
Σαν ένα δεύτερο Πάσχα να 'τρεχε να ‘ρθεί
και για ένα τίποτα πνίγηκε 
μες στο τραγούδι της μικρής Παρασκευής.



Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

Μωμο'έρια



Η Περσεφόνη έφαγε το ρόδι,
τα δέντρα ξεράθηκαν και καρπούς δεν πήραμε.
Ύστερα ξεχάσαμε.

Μας σώζει που στα μέρη μας
όταν δεν πενθούμε χορεύουμε.
Κι όταν ένας μας ανοίξει το χορό
τόσοι πολλοί θέλουν να ντυθούν μωμο’έρια,
δυνατά να χτυπήσουν με τα πόδια τη γη
ώσπου ο ήχος να φτάσει
μέχρι τον Άδη.

Κι αν τύχει και δύο θυμηθούν μαζί
η αγάπη σέρνει τότε το χορό.
Μεταμορφώνεται σε διάβολο
τρέχει πάνω στους φράκτες, τους ρίχνει,
σβήνει σύνορα τρομάζοντας τον πολιτισμό σας,
παίζει και μοιράζεται μαζί του
το τελευταίο ρόδι.

Ξέρω πως όταν
οι λύρες, τα νταούλια και τα αγγεία σιγήσουν,
οι περικεφαλαίες θα πέσουν
και η Δήμητρα θα πενθήσει ξανά.
Μα στη σιωπή 
θα ονειρεύομαι με βήματα 
μην τύχει και το χορό ξεχάσω. 


Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Αμφιβολία


Ίσως είναι θέμα ημερολογίου
αφού,  
αντανάκλασή μου παραμορφωμένη,
μόλις που φευγαλέα προλαβαίνω να σε δω  
και οι μπάλες μία - μία πέφτουν από το δέντρο
χτυπώντας με δυνατά στο κεφάλι. 
Ταυτόχρονα,
των φώτων το καλωδιο γυμνο
σταχτες τινάζει τις εξελίξεις
στα βάθη επαναπροσδιορισμού.

Η κατάσταση βουλιάζει κολασμένα 
σε αμφιβολία!
Εκείνο που τελικά απομένει
είναι το χρυσοκίτρινο στην κορυφή αστέρι,
χτενισμένες οι πτυχώσεις του, μπούκλες
αλπικών μου Ανθρώπων και Φαντασμάτων,
καληδόνιων που χάθηκαν παιδικών μου χρόνων.

Δεν πρόκειται μόνη να βγάλω άκρη,
δικό μου σε νοιώθω κάθε Χριστούγεννα
μα μεχρι να σβησουν τα Φώτα σε δίνω 
για τ' αστέρι. 
Σίγουρα, είμαι πλήρης 
μονήρων οζιδίων και παγωμένη 
δίπλα στο στεγνό το δέντρο που συνεχίζει 
να λαχταράει μπάλες και σιωπηλά να κλαίει 
χιόνι και φως