Μωμο'έρια

Η Περσεφόνη έφαγε το ρόδι,

τα δέντρα ξεράθηκαν και καρπούς δεν πήραμε.

Ύστερα ξεχάσαμε.

Μας σώζει που στα μέρη μας

όταν δεν πενθούμε χορεύουμε.

Κι όταν ένας μας ανοίξει το χορό

τόσοι πολλοί θέλουν να ντυθούν μωμο’έρια,

δυνατά να χτυπήσουν με τα πόδια τη γη

ώσπου ο ήχος να φτάσει

μέχρι τον Άδη.

Κι αν τύχει και δύο θυμηθούν μαζί

η αγάπη σέρνει τότε το χορό.

Μεταμορφώνεται σε διάβολο

τρέχει πάνω στους φράκτες, τους ρίχνει,

σβήνει σύνορα τρομάζοντας τον πολιτισμό σας,

παίζει και μοιράζεται μαζί του

το τελευταίο ρόδι.

Ξέρω πως όταν
οι λύρες, τα νταούλια και τα αγγεία σιγήσουν,

οι περικεφαλαίες θα πέσουν

και η Δήμητρα θα πενθήσει ξανά.

Μα στη σιωπή 
θα ονειρεύομαι με βήματα 
μην τύχει και το χορό ξεχάσω.