Αμφιβολία

Ίσως είναι θέμα ημερολογίου

αφού,  
αντανάκλασή μου παραμορφωμένη,

μόλις που φευγαλέα προλαβαίνω να σε δω  

και οι μπάλες μία - μία πέφτουν από το δέντρο

χτυπώντας με δυνατά στο κεφάλι. 
Ταυτόχρονα,

των φώτων το καλωδιο γυμνο

σταχτες τινάζει τις εξελίξεις

στα βάθη επαναπροσδιορισμού.

Η κατάσταση βουλιάζει κολασμένα 
σε αμφιβολία!

Εκείνο που τελικά απομένει

είναι το χρυσοκίτρινο στην κορυφή αστέρι,

χτενισμένες οι πτυχώσεις του, μπούκλες

αλπικών μου Ανθρώπων και Φαντασμάτων,

καληδόνιων που χάθηκαν παιδικών μου χρόνων.

Δεν πρόκειται μόνη να βγάλω άκρη,

δικό μου σε νοιώθω κάθε Χριστούγεννα

μα μεχρι να σβησουν τα Φώτα σε δίνω 
για τ' αστέρι. 

Σίγουρα, είμαι πλήρης 
μονήρων οζιδίων και παγωμένη 
δίπλα στο στεγνό το δέντρο που συνεχίζει 
να λαχταράει μπάλες και σιωπηλά να κλαίει 
χιόνι και φως